Książka nie dla każdego. Zanim przeczytasz posłuchaj piosenki The Beatles pod tym samym tytułem. Nastrój piosenki idealnie współgra z nastrojem powieści . Jeśli nie byłeś w Japonii, albo nie czujesz choć trochę „klimatu” tego kraju to wejdź do Internetu i pooglądaj zdjęcia Tokio, Nary oraz krajobrazów japońskich plaż i gór. Watanabe, główny bohater powieści, dużo czyta i słucha zachodniej muzyki. Czułem prawie obowiązek przeczytania tego co czytał bohater i posłuchania tego co grało w tle tej książki.
To nie jest książka dla tych, którzy czytają szybko, pomijają opisy, nie znoszą dramatów albo opisów seksu. Należy przebrnąć przez pierwsze 40 stron (to częsty motyw), a potem „popłyniesz” do końca i zaczniesz czytać kolejną książkę tego autora. Jest też taka możliwość, że nie lubisz zgłębiać psychiki innych ludzi, zastanawiać się nad motywami ich działań, trzymasz się z dala od potencjalnych samobójców i tych, którzy w życiu sobie nie radzą to tym bardziej powinieneś przeczytać to dzieło. Może dzięki niej dostrzeżesz urok „zwykłego” życia.
Epilog, z którego niewiele wynika, jest na początku książki, dlatego po jej skończeniu warto przeczytać ponownie pierwszy rozdział. Akcja powieści rozgrywa się na przełomie lat 60 i 70 XX wieku (głównie w roku 1969). Młody chłopak wchodzi w dorosłe życie. Miłość, seks, śmierć, szkoła i „normalne”, studenckie życie, w rytmie piosenki „Norwegian wood”, towarzyszą Watanabe przez całą książkę, czyli czas kiedy stawał się dorosłym. W powieści najbardziej urzekający jest klimat jaki autor osiągnął szczegółowo opisując wszystko co było miejscem akcji, rysując precyzyjnie myśli i zachowania bohaterów, a do tego wolne tempo akcji. Dla niektórych z pewnością będzie to powodem, aby książkę uznać za nudną, wulgarną lub nijaką. Osobiście należę do pierwszej grupy czytających i z pewnością mogę ją polecić, ale nie wszystkim.
The Beatles „Norwegian wood”
I once had a girl, or should I say, she once had me.
She showed me her room, isn’t it good, norwegian wood?
She asked me to stay and she told me to sit anywhere,
So I looked around and I noticed there wasn’t a chair.
I sat on a rug, biding my time, drinking her wine.
We talked until two and then she said „It’s time for bed”.
She told me she worked in the morning and started to laugh.
I told her I didn’t and crawled off to sleep in the bath.
And when I awoke I was alone, this bird had flown.
So I lit a fire, isn’t it good, norwegian wood?
Bohaterowie powieści: Watanabe, Naoko, Kizuki, Midori, Reiko, Nagasawa, Hatsumi, Komandos.